صادرات نیز هم از راه خشکی با کاروان ها و هم از راه دریا با کشتی به کشورهای دیگر فرستاده می شد و از این تجارت ثروت و درآمد خوبی بدست می آمد.
حکومت صفویه به ساختن راه ها و کاروانسراها اهمیت زیادی می داد.
کاروانسراها محل استراحت و تامین آذوقه مسافران و چهارپایانی بود که راه های طولانی را از شهری به شهر دیگر طی می کردند.
بسیاری از جهانگردان، دیده ها و شنیده ها و خاطرات خود را از سفرهایشان می نوشتند و گاهی با نقاشی تیز تصویر می کردند. به این نوشته ها سفرنامه می گویند.